सकाळी सकाळी सूर्याने आपली कोवळी किरणे पृथ्वीवर टाकली होती. त्यात प्रकाश होता त्याप्रमाणे शीतलताही होती. पक्षी छान गुंजन करत होते. सकाळी थंडगार हवा वाहत होती. झाडांवरील फुले आपल्या सौंदर्याचे दर्शन घडवत होती. आपल्या जवळच्या सुंगधाची निसर्गात उधळण करत होती. निसर्गाचा भाव देण्याचा होता. त्यात कोणताही दुजाभाव राखला जात नव्हता. सकाळी सकाळी निसर्गाकडे पाहत गेले की, मनाचा साराच भाव प्रसन्न होत जातो. निसर्ग रोज पाहावा तर असाच बहरलेला असतो. तो सतत वाटत असतो. त्याच्यात समर्पणाचा भाव असतो, आनंदाचा भाव असतो आणि आहे त्याची उधळण असते सारी. अशावेळी त्याच्याकडूनच आपण काही घ्यायला…
पुढे वाचाजीवनात दुःख का? – संदीप वाकचौरे
